46. Św. Kajus, Papież i Męczennik.
Żył około 296 roku. Z rodziny cesarskiej Dyoklecyana, rodem z Dahnacyi, najuczeńszy i najświątobliwszy wśród ówczesnego duchowieństwa po śmierci św. Eutychiana wybrany Papieżem w 283 roku. Stan Kościoła był opłakany: większa część chrześcijan ukrywać się musiała wskutek strasznego prześladowania w jaskiniach i po lasach. Kajus św. postanowił, że bez pełnienia przez czas przepisany funkcyi wszystkich stopni kapłaństwa: ostyaryusza, lektora, egzorcysty, akolity, subdyakona, dyakona, presbytra, nie można zostać Biskupem. Za chrześcijanami, jako pasterz za swoją trzodą, zmuszony był dla ich pociechy udawać się w lasy i na puszczę; zabronił świeckim ludziom wzywać na sąd duchownych, i zaprzeczył władzy sądzenia wiernego chrześcijanina przez poganina. Gdy wrócił z wielką liczbą mężniejszych chrześcijan do miasta Rzymu, to nawrócił namiestnika miasta Rzymu Chromacego wielkorządcę i w jego pałacu gromadził chrześcijan na modlitwę, a także w pałacu cesarskiego urzędnika Kastula, gorliwego chrześcijanina przez siebie nawróconego. Papież św. Kajus miał brata rodzonego Sabina, którego córkę Zuzannę chciał poślubić cesarza Dyoklecyana syn-poganin Maksymilian: nawrócił tę swą bratanicę, która potem upadła do nóg Papieżowi i prosiła o błogosławieństwo na śmierć męczeńską Oblubienicy Chrystusowej. Za niego umęczeni: św. Pankracy, Koźma i Damian, Felix z Noli, Bonifacy; wynaleziony w jaskini z bratem swoim św. Gąbinem i bratanicą św. Zuzanną, zamordowany razem został św. Kajus w 296 roku; ciało jego pogrzebano na cmentarzu św. Kalixta, a w 1601 roku za Papieża Klemensa VIII. przeniesione do kościoła w mieście Rzymie pod jego imieniem wzniesionego.