30. Św. Grzegorz II., Papież i Wyznawca.
Żył około 731 roku. Rzymianin, syn Marcella i Honesty, po śmierci której dom na klasztor przerobił, klerykiem był zakrystyanem w patryarchii Lateraneńskiej i bibliotekarzem, a dla swych cnót i nauki jednogłośnie w 715 roku wybrany Papieżem. Był autorem „officyum ” na czwartki i inne dni Wielkiego Postu, odbudował mury Rzymu i wielu kościołów, był ojcem dla całego ludu, gorliwie zajmował się sprawami Kościoła, odbył synod w 721 roku przeciwko małżeństwom niedozwolonym i zwyczajom zabobonnym. Dopóki mógł, utrzymywał dobre stosunki z Dworem Greckim i Longobardzkim, i król Luitprand zatwierdził Kościołowi jego posiadłości w Alpach Ratyjskich. Gdy urzędnicy Benewentu zajęli m. „Cuma” i Papież zaprotestował przeciwko tej grabieży, uzyskał zwrot zamku należącego do Stolicy Apostolskiej. W m. Konstantynopolu został strącony z tronu Anastazyusz II. przez Teodoryusza, a ten przez Leona Izauryjeżyka, który przy wstąpieniu na tron przysłał św. Grzegorzowi II. swe wyznanie wiary św. oraz dowody posłuszeństwa i przywiązania. Potem cesarz rozpoczął walkę przeciwko obrazom św. i na Włochy nałożył uciążliwe podatki. Grzegorz św. bronił mężnie samodzielności Kościoła, chociaż stał na straży praw cesarzowi przynależnych. Tymczasem, gdy Longobardowie wtargnęli do posiadłości cesarskich i zdobyli miasto Narni i Rawennę, — cesarz wysłał exarchow Marina i Bazyliusza i Pawła, do zabicia lub uwięzienia Papieża. Ludność Rzymu i Toskanii odparła wojska cesarskie i skłoniła Papieża do objęcia i świeckich rządów nad Rzymem, który ratował swych wrogów od należnej kary. Włosi przy pomocy Longobardów w kilku miastach zrzucili z siebie jarzmo greckie, wybrali własnych książąt i chcieli obrać nowego Cesarza, oświadczając się za słuszną sprawą Papieża, tylko św. Grzegorz II. liczył na poprawę i obronił cesarza Leona Izauryjczyka. Gdy cesarz znowu dla zabicia Papieża przysłał patrycyusza Eutychiusza, którem u św. Grzegorz II. życie z trudnością ocalił, Rzymianie i Longobardowie postanowili bronić Papieża przeciwko przewrotności cesarza. Longobardowie-heretycy dopuścili się jednak zdrady i król ich Luitprand rozpoczął roki zaborcze i wyszedł aby zająć Rzyma z Papieżem postąpić podług życzenia cesarza greckiego—Św. Grzegorz II. wyszedł na jego spotkanie i skłonił do zawarcia pokoju. Tedy król rzucił się do nóg Papieżowi, przywrócił Rzymianom bezpieczeństwo majątku i życia, a sam odbył pielgrzymkę do grobu Apostołów gdzie złożył wota; na prośbę króla Papież przebaczył i Eutychiuszowi, pomógł cesarzowi wziąść do niewoli samozwańca Tyberiusza-Petasyusza, co nie pojednało jednak cesarza z Papieżem, który musiał i nadal potępiać cesarskie dekrety w sprawach Kościoła. Papież św. Grzegorz II. Wznowił karność zakonną, wysłał do Niemiec misyonarzy-Biskupów św. Korbiniana i Bonifacego, umarł w 731 roku i pochowany na Watykanie.