8. Św. Cyryl, Doktor Kościoła i Biskup
Alexandryjski.
Żył około 444 roku. Znakomitego rodu, krewny Teofila biskupa m. Alexandryi, mimo swej głębokiej nauki udał się do Biskupa Jerozolimskiego Jana dla udoskonalenia się w zasadach św. wiary; gdy wrócił potem do m. Alexandryi, po śmierci Teofila biskupa Alexandryjskiego, został wybrany na jego miejsce. Cyryl św. w swej pasterskiej gorliwości o zbawienie dusz postarał się o wygnanie z dyecezyi swojej zwolenników heretyka Nowata i ukaranie żydów za knowanie rzezi wiernych chrześcijan katolików; starał się nawrócić Nestoryusza Biskupa w m. Konstantynopolu, zaprzeczającego Bóstwa Jezusa Chrystusa i stąd tytułu godności Matki Boskiej dla N. M. P., a gdy nic nie pomogło, doniósł o tem do Rzymu Papieżowi św. Celestynowi I. Gdy był zwołany III. Sobór powszechny w Efezie w 431 r., to Cyryl św. z ramienia Papieża był przewodniczącym i herezya Nestoryusza została potępiona publicznie i jako dogmat wiary św. określono w Jezusie Chrystusie jedną tylko osobę i to Boską, i u N. M. P. Boskie Macierzyństwo. Tedy Nestoryusz-heretyk był zrzucony ze stolicy biskupiej, a św. Cyryla lud cały z uczestnikami Soboru prowadził w uroczystej procesyi z pochodniami. Pisma Cyryla św. były wszystkie aprobowane nietylko przez Sobór powszechny Efezki, lecz i przez Sobór Chalcedoński; ale, sam osobiście był prześladowany przez Nestoryusza i jego mściwych zwolenników. Cyryl św. żył w ciężkich czasach najścia barbarzyńskich Hunów na całe imperyum rzymskie, którzy pustoszyli kraje chrześcijańskie i dyecezyę jego; tylko klasztorom zawdzięczają narody całe zachowanie skarbów dawnej cywilizacyi, a i nawrócenie potem pogańskich niektórych narodów. Cyryl św. po tylu pracach w pismach przeciwko heretykom w obronie wiary św. i dla dobra wiernych swej dyecezyi, umarł w 444 r. w 32-gim roku biskupstwa; jako światło Kościoła na „Wschodzie”, zapisany przez Papieża Leona XIII. w poczet Doktorów Kościoła.