23. Św. Fabian, Papież i Męczennik.
Żył około 250 roku. Przy wyborach w 236 roku na Papieża, cudownie wskazany przez gołębicę z Nieba, która spoczęła na jego głowie, Rzymianin, zaraz po śmierci swej żony, umęczonej za wiarę św., został jednogłośnie wybrany na tron Papieski po św. Anterze.
Rządził Kościołem za cesarza Maksymiana i dwa lata blisko za Decyusza cesarza, który w św. religii chrześcijańskiej niesłusznie dopatrywał się przyczyny rozkładu potęgi swego cesarstw a. Z powodu tego Decyusz wszczął VII. prześladowanie tak okrutne, że wielu słabszych chrześcijan odpadło od wiary świętej. Wówczas upadłych chrześcijan — odstępców, pod względem obostrzenia pokuty przy nawróceniu się ich napowrót do wiary św., dzielono na: sacrificati, thurificati, libellatici. Okrutne prześladowanie na szczęście trwało krótko, ale zabrało to wiele cennych ofiar: zginął w m. Tyrze na tortury wzięty najuczeńszy Orygines, filar i geniusz nauki wszechstronnie. Papież św. Fabian przeznaczył 7 subdyakonów do zebrania w jedną książkę dziejów św. Męczenników na wzór 7 Protonotaryuszów ; m. Rzym podzielił pomiędzy 7 dyakonów pod względem pieczy nad ubogimi i sierotami, którzy mieli nosić „dalmatykę” na znak szerszej Miłości chrześcijańskiej bliźniego. Nakazał, po spaleniu zeszłorocznych Olejów św., konsekrować Biskupom w Wielki Czwartek nowe Oleje i św; na kapłanów wyświęcać kazał w 30 roku życia i zabronił ludziom strofować ich lub posądzać, zostawiając sąd Bogu samemu: natomiast kazał ich kochać jako swych ojców duchownych, i przewodników. W sprawie sakramentu małżeństwa zabronił zawierać związki małżeńskie w pokrewieństwie. Fabian św. umarł w 250 roku śmiercią męczeńską i pogrzebany na cmentarzu św. Kaliksta; za jego pontyfikatu byli umęczeni: św. Agata, Apolonia, Barbara, Krzysztof, Arkadyusz, Cypryan mag i Justyna.