15. Św. Damazy I., Papież i Wyznawca.
Żył około 384 roku. Hiszpan, syn Antoniego, który owdowiawszy został kapłanem wielce pobożnym i przywiózł przyszłego Papieża do Rzymu maluczkim razem ze siostrą jego Ireną. W młodości swojej Damazy I. był wysoce wykształcony i anielskiej niewinności, a jeszcze będąc dyakonem, towarzyszył na wygnanie dobrowolnie Papieżowi Liberyuszowi i był mu prawdziwą pociechą i doradzcą, mieszkając razem z nim w Berei we Francyi. Po powrocie z wygnania, był przy boku Liberyusza, po śmierci którego w 366 r. większością głosów został wybrany Papieżem. Wówczas pełen pychy Urzycyn-dyakon, przez zazdrość, ująwszy sobie tłumy motłochu i mało oświeconego biskupa „Tiwoli” Pawła, ogłosił się Papieżem; jednak z powodu rozruchów ulicznych i rozlewu krwi przez swoich stronników, Urzycyn był dwakroć wygnanym za cesarza Walentyniana.
Papież św. Damazy wznowił zakaz uczęszczania do mieszkań wdów i panien-sierot; przyjmowania prezentów od osób zostających pod przewodnictwem duchownem, a władze miały tego ściśle doglądać. Sam pisał śliczne wiersze o cnocie dziewictwa i o grobie Apostołów św. Piotra i Pawła. Kazał dodawać na końcu Psalmu ,,Chwała Ojcu , ustanowił święto ,.Wniebowzięcia M. B. ’; skasował urząd chóralnych biskupów ,,Chorepiscopi” ; ustanowił z racyi antypapieża Urzycyna ,,Poenatalionis”, t. j. miasta bezpieczeństwa na wzór Starego Zakonu, a Urzycyn po 13 m. zrezygnował i był tylko biskupem ,,Neapolu” . Dzielnie tępił herezye Aryanów i Donatystów; zwołał II Sobór ..powszechny” w 381 r. do Konstantynopola, na którym był potępiony Macedoniusz—biskup, zaprzeczający bóstwa Duchowi św.; przedtem, na synodach prowincyonalnych potępił 2 biskupów „Illiryi”, medolańskiego biskupa-aryanina Auksencyusza, heretyków Apolinarego Tymoteusza, dyakonów-oszczerców Konkorda i Kaliksta, herezyę Lucyferyanow i Palladyusza. Zatrzymał przy boku swoim św. Hieronima, znającego dobrze grecki i hebrajski język, któremu polecił tłumaczenie św. ksiąg Starego i Nowego Testamentu, czyli Pism a św. „Biblii”, zwanej „Vulgata”.
Papież św. Damazy I. ułożył porządek „brewiarza czyli Pacierzy kanonicznych kapłańskich wybudował dwa kościoły w Rzymie i najwspanialszą chrzcielnicę. Do tego Papieża pisywał listy pogromca aryanów Atanazy św. Patryarcha Aleksandryjski i w tym że czasie żył Doktor Kościoła św. Hilary, zwany Atanazym Zachodu. Za Papieża św. Damazego I. zostały potwierdzone dekrety I. Soboru powszechnego 32-5 r. w Nicei, ten papież zniósł w sali posiedzeń Senatu cesarskiego ołtarz bogini zwycięstwa z narażeniem swego życia. Umarł św. Damazy I. w 384 r. w wieku 78 lat, za cesarza Teodozyusza I.; pochowany był w grobach matki i siostry w kościele przez siebie zbudowanym; gdy przy grobie jego zaszło wiele cudów, ciało św. zostało przeniesione do kościoła św. Wawrzyńca; za jego czasów umarli św.: Monika, Bazyli W., Efrem, Urszula, Saba.