31. Św. Grzegorz III., Papież i Wyznawca.
Żył około 741 roku. Był synem Jana-Syryjczyka, wysokiej nauki i cnót i niezwykłej pamięci tak, że umiał na pamięć cały „Psałterz”; wybrany na Papieża w 731 roku, nakazał zakonnikom na górze Kassynu, prócz zwykłych pacierzy, odmawiać ,,Officyum ” do N. M. P. — Był zawikłany w walkę z Cesarzem-obrazobórcą i w polityczną z chciwymi Longobardami; lecz posłowie Papieża nie mogli dotrzeć na dwór cesarski, których chwytał w drodze ,,exarcha” sycylijski Serenus i odbierał im listy. Urzędnicy zaś cesarscy we Włoszech podwyższali podatki, grabili majątki kościelne w Kalabryi i Sycylii, oderwali te prowincye i całą Uliryę od patriarchatu Rzymskiego mszcząc się za to, że burze rozbiły na Adryatyckiem morzu całą Grecką flotę, w ysłaną przez Leona-obrazobórcę dla ukarania Włoch. Mimo ciężkich strat materyalnych, św. Grzegorz III. nie zrywał jeszcze zupełnie z państwem Greckiem. W tym czasie książęta Spoleta i Benewentu odmówili królowi Longobardów pomocy przeciwko Papieżowi, dla zachowania swej niezależności, za co oskarżono ich o zdradę i zrabowano dobra kościelne w ich księstwach. Gdy do Rzymu uciekli, a Papież i lud nie wydali ich. wtenczas obiegli Rzym i łupili okolicę. Tedy św. Grzegorz III. zwrócił się do króla francuskiego Karola Martela o pomoc i opiekę nad Kościołem uciśnionym: król przyjął poselstwo Papieża z należytymi honorami, wysłał do Rzymu swych posłów, zwlekając jednak z pomocą; tymczasem Rzymianie i książę Spoleta odnieśli kilka zwycięstw nad wrogami. Papież św. Grzegorz III. wysłał posłów do Longobardów, którzy przygotowywali nową wyprawę na posiadłości Rzymskie, i wśród tych trudów i zawikłań umarł w roku 741.