26. Października.
Żywot świętego Ewarysta, papieża
Święty papież Ewaryst był żydem, a Betleem jego rodzinnem miastem. W Grecyi, gdzie wtedy nauki kwitły, pobierał wykształcenie i za łaską Bożą poznał naukę Chrystusa. Ztamtąd przeniósł się do Rzymu, gdzie już istniała liczna parafia chrześcijańska, zostająca pod sterem biskupa i papieża Anakleta. Lubo otoczona bałwochwalcami, prostocie ducha wiernie wyznawała wiarę Chrystusową. Tutaj dla gruntownych swych wiadomości i rozlicznych cnót i zalet przyjęto Ewarysta do stanu duchownego i wyświęcono na kapłana, a skoro Anaklet umarł śmiercią męczeńską, mianowano go jego następcą. Wielkie miał przed sobą zadanie i trudnem było jego stanowisko. Ciągle wystawionym był na niebezpieczeństwo życia ze strony pogan, którzy zionęli nienawiścią przeciw chrześcijanom, i wiedli żywot sprosny i rozpustny. Będąc przeznaczonym od Boga do głoszenia bałwochwalcom nauki Zbawiciela, musiał prócz tego walczyć przeciw kacerzom, z którymi się już św. Jan ewangielista piśmiennie ucierał. Ci kacerze zaprzeczali bóztwa Chrystusowi a mimo to, że świętą Jego naukę sromotnie szpecili, ważyli się nazywać chrześcijanami. Aby się przeto od tych odszczepieńców odróżnić, nazwał Ewaryst siebie i swych parafian katolikami, jak i teraz mianują się zwolennicy Kościoła rzymsko-katoliciego. Liczba chrześcijan w Rzymie była w porównaniu z poganami jeszcze szczupłą, aby mimo to nie było części miasta, w którejby spora ich ilość nie mieszkała, Podzielił przeto miasto na siedem parafialnych okręgów i przeznaczył dla każdego z nich kapłana, zobowiązując go do odbywania nabożeństwa i udzielania Sakramentów św. Każdemu z biskupów dodał po siedmiu dyakonów, którzy mieli im być pomocnymi w prawieniu kazań i pieczy nad ubogimi. Sam zaś przyświecał dobrym przykładem i dowodził swem życiem, że rzeczywiście zasługiwał namiano Ewarysta, t. j. najlepszego z ludzi. Ponieważ silnie tego przestrzegał, ażeby chrześcijanie zachowywali czystość i nie kazili małżeństwa nieprawemi związkami, zakazał surowo tajnych stosunków z niewiastami i ogłosił, że śluby mają być zawierane w kościele i pobłogosławione przez księdza. Katolicy słuchali jego nakazu i wiedli żywot tak przykładny, że św. Ignacy z Antyochii stawiał ich za przykład innym gminom chrześcijańskim.
Tylko dziewięć lat rządził święty Ewaryst Kościołem Chrystusowem i poniósł śmierć męczeńską, tak jak jego poprzednik, w roku 112. Zwłoki jego są złożone w Rzymie i spoczywają tuż obok ciała świętego Piotra, księcia apostołów.
Święty Ewaryst należy do tych pierwszych następców Piotra, którzy pod względem zarządu i organizacyi gminy chrześcijańskiej w Rzymie wielkie i niespożyte położyli zasługi. Trudnem zaiste i wielce kłopotliwym było jego zadanie ustrzedz tę, jak na początek nieliczną garstkę wyznawców Chrystusowych od zgorszenia, zepsucia i moralnej zarazy, jaką szerzyli podówczas poganie, a jednak spełnił je tak świetnie, że święty Ignacy musiał mu poświadczyć, iż jest prawdziwym wzorem pasterza, dbającego o dobro swej trzody.
Modlitwa.
Racz to sprawić o Boże, ażeby
pasterze, którym powierzyłeś Swą trzodę,
sprawowali swój święty urząd tak
sumiennie, jak św. Ewaryst, i ażeby
za Twoją łaską i pomocą świętą, zawiedli
swe owieczki do nieba, gdzie
królujesz razem z Jezusem Chrystusem
i Duchem świętym po wszystkie
wieki. Amen