47. Św. Linus, Papież i Męczennik.
Żył około 79 roku. Rodem z Etruryi, nawrócony przez św. Piotra rozdał majątek ubogim, wyganiał czartów z opętanych i wskrzeszał umarłych; był Biskupem w mieście Bezanson w Gallii, gdzie nawrócił Amazyusza i dom jego na kościół poświęcił. Gdy wrócił do miasta Rzymu, Piotr św. zamianował go swym koadjutorem „Sufraganem ” , i po ukrzyżowaniu św. Piotra w 67 roku był obrany jednozgodnie pierwszym Papieżem, czyli następcą na Stolicy Apostolskiej. Napisał dzieje św. Piotra, a mianowicie o walce z Szymonem-czarnoksiężnikiem i o męczeństwie św. Apostołów Piotra i Pawła. Postanowił, aby żadna z kobiet nie mogła wejść do kościoła bez okrycia swej głowy zasłoną na znak przynależnej skromności niewiastom i uszanowania miejsca świętego. Pierwszy w rzędzie portretów Papieży w galeryi obrazów Watykanu ma na sobie włożony ,.palliusz”, co jest znakiem pełności władzy Biskupiej, zaczynając od Arcybiskupa dla wyższych Dostojników Kościoła, i św. Linus jest uważany za ustanowiciela „palliusza”. Za życia św. Piotra, św. Linus pracował razem ze św. Kletem (Anaklet), t. j. św. Linus w samem m. Rzymie i św. Klet po za miastem na prowincyi, jako drugi „Sufragan” w czasie nieobecności św. Piotra i jego podróżach. We Francyi (Gallia) św. Linus będąc Biskupem słowem swojem skruszył i w proch obrócił posąg bóżka Apolina w obecności licznych pogan; w Rzymie z rozkazu św. Piotra wyświęcił 25 kapłanów. Pierwszy z Papieży w swych odezwach zaczął używać: „Pozdrowienie Wam i Apostolskie błogosławieństwo”, za św. Linusa czasów zostało zburzone m. Jeruzalem. Za czasów Nerona schwytany i osądzony przez konsula Rzymskiego Saturnina, którego córkę uzdrowił cudownie, ścięty za wiarę św. chrześcijańską w 79 roku, 23 września, a ciało Papieża św. Linusa pochowano obok św. Piotra w bazylice na Watykanie. Dla wyboru nowego Papieża było „conclave”, bo Stolica Apostolska nie może być sukcesyjną, jak ziemskie trony Monarchów.