22-go Listopada.
Św. Cecylia, dziewica i męczennica.
„I oto, ja wnet przyjdę; dzierżaj to, co
masz, ażeby nikt nie posiadł twojej korony.“
Obj. 3, 11.
Święta Cecylia, pochodziła z bardzo zamożnej i znakomitej rodziny rzymskiej i miała to szczęście, że już od pierwszej młodości wychowała się w religii chrześcijańskiej. Wzniosły i szlachetny jej umysł gardził światem, a idąc za głosem laski, postanowiła już w samej młodości poświęcić całe swe żyjcie Boskiemu Zbawicielowi w czystości i niewinności ciała i duszy. Dlatego też żyła skromnie w ukryciu, zajmując się tylko modlitwą i rozpamiętywaniami pobożnemi, ale pomimo tej skrytości nie uszła uwagi drugich ta cnotliwa i szlachetna dziewica. Pewien znakomity młodzieniec pogański, imieniem Waleryan, ubiegał się o jej rękę. Rodzice się już zgodzili, jednakowoż św. Cecylia wytrwała w nadzieji i ufności że Niebieski jej Oblubieniec zachowa jej czystość i niewinność nawet w śród takich okoliczności. Bezustannie modliła się wznosząc ku niebu oczy i została też pocieszoną niebieskiem objawieniem, w którem dostała zapewnienie, że i w małżeństwie przy szczególnej pomocy Bożej jej dziewiczość pozostanie nietkniętą. Co się też stało. Albowiem Waleryan, zostawszy przez modły św. Cecylii do poznania Wiary św. doprowadzonym, przyjął uroczyście z rąk Ojca św. Urbana Chrzest święty i postanowił również pozostać niewinnym; co więcej, nakłonił on jeszcze brata swego Tyburcyusza do przyjęcia chrześcijaństwa. Kiedy zaś nawrócenie tak znakomitych osób zostało głośnem, skazał namiestnik obydwóch braci na śmierć męczeńską. Również i św. Cecylię zmuszano do złożenia ofiary bogom: lecz kiedy się stanowczo temu oparła, zamknięto ją w gorącej łaźni jej własnego domu, aby ją gorącą parą udusić. Kiedy zaś na drugi dzień znaleziono ją żyjącą, oddano ją katowi, aby Świętą ściął. Trzy razy uderzył kat mieczem, lecz nie zdołał odciąć głowy od tułowia. Tak więc z otwartemi ranami żyła trzy dni, i dopiero dnia 22-go listopada roku 230 osiągnęła podwójną koronę dziewiczości i męczeństwa. Święte jej ciało pogrzebano pierwotnie w katakombach rzymskich, a później przeniesiono do kościoła św. Cecylii w Rzymie, gdzie zwłoki jej święte spoczywały przez długie wieki nienaruszone. Świętą Cecylię uważa się za patronkę muzyki.
Modlitwa
Prosimy Cię, o Boże, użycz nam na prośby św. Cecylii, abyśmy łaskę Twoją
zawsze wysoko cenili i ustawicznem wspólnem działaniem z nią zasługiwali sobie zawsze
na nowe łaski i zbawienie wieczne. Przez Jezusa Chrystusa, Pana naszego. Amen.
Rozmyślanie.
1) Bóg daje nam wszystkim potrzebne łaski, ażebyśmy doszli do świętości i błogosławieństwa wiecznego, a łaska ta wzmaga się w miarę tego, jak z nią wspólnie działamy. Św. Cecylia wiernie odpowiedziała łasce Wiary i zasłużyła sobie na łaskę dziewictwa i na palmę męczeńską. A jak my używamy udzielonych nam łask? Czy działamy wspólnie z łaskami temi, czy może zaniedbujemy je często? A przecież skarżymy się na to, że Bóg nam nie daje łask, podczas gdy właściwie słuszniej Bóg na nas użalać się może, że nie odpowiadamy udzielanym nam łaskom!
2) Jest wiele łask, które Bóg związał z powołaniem każdego człowieka; lecz ażeby je osiągnąć, musi każdy wiernie i sumiennie wypełniać obowiązki swego stanu i powołania. A z Bożą pomocą będziemy zdolni módz wypełniać i najtrudniejsze zadania powołania naszego. Stąd też pochodzi, że wszyscy Święci byli zawsze weseli i radośni naw et w śród ciężkich cierpień i prześladowań, wśród umartwiań się i pokuty, podczas, gdy ludzie świeccy nawet wśród dostatku i zbytku są częstokroć niezadowoleni i czują się nieszczęśliwymi.
3) Jeżeli nie działamy wspólnie z laską, której nam Bóg udziela, to nam Bóg ją odbierze i udzieli jej kom u innemu. Tak też otrzymał św. Maciej łaskę apostolstwa, odebraną Judaszowi zdrajcy, i zyskał koronę niebieską, której tenże niegodnym się okazał. Jakiż to ból przeszywać musi serce tego wiarołomcy, jeżeli z głębin piekielnych spostrzeże ów tron niebiebieski, który dla niego był przeznaczonym, gdyby był wytrwał we wierności! O jak miłosiernym i dobrotliwym jest Bóg, jeżeli nas łaską Swoją przyciąga do Siebie, a jak strasznem jest, jeżeli nas opuści łaska Jego z powodu naszej niedbałości!
Ksiądz Ojciec Grozes T.J ,,Żywoty Świętych Pańskich" str. 871-874